दुबई : मरूभूमितले नंदनवन - भाग ४
दिवस चौथा :-
सकाळी साडेनऊला उठल्यावर ब्रश करून आधी कॉफीशॉप मध्ये जाऊन नाश्ता करून घेतला. दुपारी तीन वाजता डेझर्ट सफारीसाठी निघायचे असल्याने हाताशी असलेला तीन-चार तासांचा फावला वेळ सत्कारणी लावायला अकराच्या सुमारास तयार होऊन आम्ही खाली उतरलो आणि दोन-अडीच कि.मी. अंतरावरचा दुबईतले एक प्रमुख आकर्षण असलेला सराफ बाजार अर्थात 'दुबई गोल्ड सूक' ला जाण्यासाठी टॅक्सी पकडली.
शंभराहून अधिक वर्षांचा इतिहास असलेल्या ह्या सराफ बाजारात सोने, चांदी, प्लॅटिनम, हिरे-माणके, मोती आणि अन्य मौल्यवान रत्ने विकणारी ९०० हुन अधिक दुकाने आहेत. आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे कुठल्याही दिवशी १० ते १५ टन सोने विक्रीसाठी उपलब्ध असणाऱ्या ह्या गोल्ड सूक परिसराच्या सुरक्षेसाठी केवळ एक पोलीस व्हॅन तैनात असते, कुठल्याही दुकानाबाहेर एकही बंदूक किंवा दंडुकेधारी सुरक्षा रक्षक दिसणार नाही.
सोन्याच्या किमतीत फार काही फरक नसला तरी त्याच्या शुद्धतेबद्दलची खात्री हे इथे सोने खरेदी करण्या मागचे मुख्य कारण असते. ५७ किलो सोन्याची अजस्त्र अंगठी, सर्वात मोठा सोन्याचा हार आणि साडे बावीस किलो सोन्यापासून बनवलेली 'बुर्ज खलिफा'ची प्रतिकृती अशा अनेक आकर्षणांसहित असंख्य लहान मोठे दाग-दागिने आपल्याला ह्याठिकाणी पाहायला मिळतात.
'गोल्ड सूक' मध्ये भटकंती करून तिथल्या 'मलबार ज्वेलर्स' ह्या भारतीय पेढीतून थोडीफार सोन्याची आणि तिथून जवळच असलेल्या 'स्पाईस मार्केट' मधून काही मसाल्याच्या पदार्थांची खरेदी उरकून आम्ही टॅक्सीने जेवणासाठी लाहोरी पकवान गाठले. जेवण करून रूमवर परतल्यावर फ्रेश होऊन तिनच्या सुमारास रिसेप्शन हॉल मध्ये येऊन गाडीची वाट बघत बसलो. वाळूच्या टेकड्यांवरील 'ड्युन बॅशिंग', सॅंड बोर्डींग करून झाल्यावर वाळवंटातील एका कॅम्प मध्ये कॅमल राईड व अल्पोपहारानंतर तनोरा डान्स, फायर शो आणि 'बेली डान्स' बघण्याचा आनंद घेत आपल्या इच्छेनुसार शाकाहारी/मांसाहारी बार्बेक्यू डिनर झाल्यावर रात्री अकरा-साडे अकरा पर्यंत हॉटेलवर परत असा आजच्या डेझर्ट सफारीचा कार्यक्रम होता.
पाच-सात मिनिटांत 'टोयोटा लँड क्रुझर' हि इथे प्रामुख्याने डेझर्ट सफारीसाठी वापरली जाणारी ऑफ रोड एस.यु.व्ही. घेऊन सलीम नावाचा ड्रायव्हर आला. गाडीत FedEx Express ह्या मालवाहतूक करणाऱ्या अमेरिकन विमान कंपनीची महिला पायलट 'डेब्रा' व तिचा सहकारी पायलट 'जॉन' आणि 'हिरोको' नावाची जपानी महिला व तिची 'युरिको' नावाची वृद्ध आजी अशा चार व्यक्ती आधीपासून बसल्या होत्या.
आधी पुढे बसलेल्या जॉनची जागा डेब्राने घेतली,मधल्या सीटवर अदिती, हिरोको आणि तिची आजी बसल्या तर माझी आणि जॉनची रवानगी शेवटच्या सीट्सवर झाली आणि आमचा शारजा मधील 'अल मदाम' (Al Madam) पर्यंतचा सुमारे ७० कि.मी.चा प्रवास सुरु झाला.
दोन अमेरिकन, दोन जपानी, दोन भारतीय आणि एक पाकिस्तानी अशा जबरदस्त ऐतिहासिक पार्श्वभूमीचे नागरिकत्व असलेली मंडळी एका रोमांचक सफरीवर जाण्यासाठी गाडीत एकत्र, त्यात हिरोकोची ब्यायशी वर्षीय आजी ही अमेरिकेने जपानवर अणुबॉंब टाकल्या नंतर झालेल्या वाताहातीची प्रत्यक्षदर्शी साक्षीदार म्हंटल्यावर जो दंगा व्हायचा तो झालाच. विषय गंभीर असला तरी टोमणे, शाब्दिक कोट्या, प्रासंगिक विनोद इत्यादींना नुसते उधाण आले होते. आजीबाईं ह्या वयातही खुटखुटीत असल्या तरी त्यांना फारसे इंग्रजी बोलता येत नसल्याने त्यांना प्रत्येकाने (सर्वात जास्ती डेब्रानी) विचारलेल्या प्रश्नांची उत्तरे देण्यात हिरोको दुभाष्याची भूमिका निभावत होती तर कळीच्या नारदाच्या भूमिकेत ड्रायव्हर सलीम होता.
तासाभराचा प्रवास करून आम्ही वाळवंटी परिसरातल्या एका बहुउद्देशीय संकुलात पोचलो. मुख्य वाळवंटात जाऊन वाळूच्या टेकड्यांमध्ये 'ड्युन बॅशिंग' करण्या आधी डेझर्ट सफारीसाठी आलेल्या सर्व गाड्या ह्या ठिकाणी थांबा घेतात आणि अस्थिर वाळूवर चांगली ग्रीप मिळण्यासाठी गाड्यांच्या चाकांतली हवा जवळपास अर्ध्याने कमी केली जाते. फूड कोर्ट, भेटवस्तू आणि कपड्यांची दुकाने, प्रसाधन गृहे आणि डेझर्ट स्पोर्ट्स अशा सुविधा ह्या संकुलात होत्या.
अर्धा-पाऊण तास ह्या ठिकाणी घालवून ५ वाजताच्या सुमारास सर्व गाड्यांचा ताफा रोलर कोस्टर राईड सारखा अनुभव देणाऱ्या ड्युन बॅशिंग साठी रवाना झाला.
वाळूच्या टेकड्यांवरून कधी वर जात तर कधी भसकन वेगाने खाली येत, वळणे घेत, कधी डावी बाजू वर तर कधी उजवी बाजू वर होत असताना आता गाडी उलटते कि काय असा विचार मनात आणणारा तो सुमारे २०-२५ मिनिटे चालणारी राईड झाल्यावर एका वाळूच्या टेकडीवर सॅंड बोर्डींगची मजा घेण्यात आली.
सोसाट्याच्या वाऱ्यात वाळवंटात थोडे फोटो, ग्रुप फोटो काढून मग सूर्य मावळतीला आल्यावर पुढच्या कार्यक्रमासाठी कॅम्पच्या दिशेने आमचा प्रवास सुरु झाला.
जॉन, डेब्रा, हिरोको, युरिको (आजीबाई) , आणि आम्ही दोघं.
पंधरा-वीस मिनिटांत गाड्या कॅम्पवर पोचल्यावर कबाबच्या जोडीला सामोसे आणि कांदा भजी असा अल्पोपहार आणि चहा कॉफी सेवनात सर्व पर्यटक रममाण झाले. मध्यभागी भलामोठा स्टेज आणि चहु बाजूने अनेक खाद्यपदार्थ, मद्य, भेटवस्तू विक्रीची दुकाने, हुक्का पार्लर्स, फोटो स्टुडीओ, स्त्रियांना मेहंदी काढण्यासाठीचे तंबू आणि बार्बेक्यू डिनरसाठी असलेले बुफे काउंटर्स तर एका कोपऱ्यात प्रसाधनगृहे होती.
अल्पोपहारानंतर आमच्या बरोबरचे महिला मंडळ हीना टॅटू (मेंदी) काढून घेण्यात व्यस्त असताना माझा आणि जॉनचा बिअर पिणे आणि हुक्का ओढण्याचा कार्यक्रम पार पडला होता. काही वेळात तनोरा नृत्याच्या कार्यक्रमाला सुरुवात झाली. त्यानंतर एका निग्रो फायर आर्टिस्टने थरारक असा फायर शो सादर केल्यावर समारोपाचा विशेष कार्यक्रम म्हणजे 'बेली डान्स'ला सुरुवात झाली. संगीताच्या तालावर आपल्या कमनीय देहाच्या मादक हालचाली करत नाचणारी ती नृत्यांगना पुरुष प्रेक्षकांपेक्षा कितीतरी अधिक दाद महिला प्रेक्षकांकडून मिळवते.
▲ तनोरा डान्स
▲ फायर शो
▲ बेली डान्स ▼
विविध कार्यक्रमांची मजा घेत जेवण झाल्यावर रात्री साडे नऊच्या सुमारास आमचा परतीचा प्रवास सुरु झाला आणि बरोबरच्या मंडळींना आधी त्यांच्या हॉटेलवर सोडून आम्हाला आमच्या हॉटेलवर पोचायला अकरा वाजले. एकंदरीत दिवस छान गेला होता.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी साडे अकराला परतीची फ्लाईट असल्याने सामानाची बांधाबांध करून झाल्यावर सकाळी सहा वाजताचा अलार्म लाऊन झोपी गेलो.
सकाळी सव्वा सात वाजता तयार होऊन चेक आउटची प्रक्रिया पार पडल्यावर नाश्ता उरकून घेतला आणि आठ वाजता एअरपोर्ट ट्रान्स्फर साठी आलेल्या गाडीत बसलो. कुठेही ट्राफिक न लागल्याने पंधरा-वीस मिनिटांत एअरपोर्टवर पोचल्यावर तिथले सर्व सोपस्कार आटोपून हाताशी असलेल्या वेळात ड्युटी फ्री मध्ये थोडीफार खरेदी करून मग बोर्डिंग गेट गाठले.
फ्लाईट वेळेवर होती. मरुभूमीत साकारलेल्या ह्या नंदनवनाला पुन्हा भेट देण्याचा निश्चय करून आम्ही विमानात बसलो आणि वेळेतल्या फरकानुसार चार वाजता मुंबईला पोचलो.
दुबई सफर सुफळ संपूर्ण करून घरी परतल्यावर पहिल्यांदाच फोटो आणि चलचित्रांचा एकत्रित असा छोटासा व्हिडीओ तयार करण्याचा प्रयत्न केला होता. तो व्हिडिओ खाली देत आहे, काही फोटोंचा क्रम चुकला आहे पण व्हिडिओ एडिटिंगचा हा माझा पहिलाच प्रयत्न असल्याने वाचक गोड मानून घेतील अशी आशा आहे.
समाप्त
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा